Askılar

eve oğulsuz dönen babanın dilinde tuz birikir
ölüm eski bir alışkanlıktır aynalaşır orada
asfalt sonlarında kibar bir lehçe ile susar
çirkin herkes bunu bilir laldır
şart mıdır dağı sevmek için oğulsuz kalmak
kuğu bir boynun can kırkları ile terlediği
gizli bir anlam bulur dağın yüzünde
sesimin sarkacını salarak at koşumlarına
ve inandım her evin kebir bir kibir biriktirdiğine
ve inanın insanın evinin insanın kabri olduğuna