Düşlerim

Nasıl unuturum bu günleri,

Hevesle başladığım şu alfabeyi,

Öğretmenimi, defalarca silip yazdığım şu kara tahtayı,

Silgi, kalem, tebeşiri,

Ben bazen hep bunu düşlemiştim.

Kitabı her açtığımda bir harf öğrendim

Öğrendikçe, kah hüzünlendim kah sevindim,

Nokta koydu hüznüme sevincim,

Bazen zaten hep bunu düşlemiştim.

Kendi ellerim yazsın duygularımı,

Sonra seslendirsin dudaklarım,

Mutluluğum çığlık atsın,

Ben zaten hep bunu düşlemiştim.

Duysun her köşe her bucak,

İlmin var ise, mutluluk kucak açacak,

Ben okuyorum, bazen yazıyorum,

Aydınlık, karanlığı boğacak,

Ben zaten hep bunu düşlemiştim.