Kış Kapısı

Oysa ne çok benziyordu bir kar tanesi bir diğerine. Zaman nasıl da önemini yitirmişti bu hızlı benzeşme sürecinin kurşuni ağırlığının altında. Mevsimler ölmüştü, zaman kışı tekrar ediyordu mütemadiyen. Sonsuz bir kışta hapsolmuştu zaman. Baharın serin tazeliğinin, yazın billurlaştıran sıcağının, sonbaharın acıyı demleyen hüznünün yokluğunda kış coğalmıştı. Yaşam kışlaşmıştı. Sonsuz bir kışta kendilerini sonsuz kere var edecekleri ebedi bir iktidarı vaat ediyordu donmuş zaman.