Söğütlükte Rüzgar

Köstebek, bütün sabah evini bahara hazırlamak için çok amaçok çalışmıştı. Önce süpürge ve toz bezleriyle boğuşmuş;
sonra bir elinde fırça diğer elinde boya kovası merdivenlerin,basamakların, sandalyelerin üzerinde, boğazına ve gözlerine toz dolana,
siyah kürkü boyaya bulanana, ağrıyan bir sırt ve yorgun kollara sahip olanakadar koşturup durmuştu.

Sonsuz arayış ve özlem ruhu ile Köstebeğin karanlık ve basık tavanlı küçücük evine bile yayılan bahar, her yerdeydi; nefes aldığı havada, ayak bastığı toprakta... Onu çevreleyen her yerde... Tam da bu yüzden Köstebeğin “Bahar temizliği de neymiş!“ diye söylenerek elindeki fırçayı yere fırlatıp ceketini bile almadan dışarıya fırlamasına şaşmamak gerekir. Yukarılardan bir şey, emredercesine onu çağırıyordu. Bu çağrıya uyan Köstebek, dik tünelin yolunu tuttu. Evleri güneşe ve havaya yakın olan hayvanlar için çakıl kaplı binek-arabası yollan ne İse bu tünel de Köstebek için oydu.