Şubat

Bir tenin coğrafyasında
Şubat gibi soğuyorum
Kuşlar geçiyor bakışlarımdan
Donmaya kanatlarımdan başlıyorum
Vagon vagon çoğalan yalnızlığım
Hiç bir durakta durmuyor
Ve ne zaman ki seni ansam
Içimden boş bir tren kalkıyor
Her sevdanın bir hüznü
Vardır diye yattığım raylardan
Ezik kalkıyor ruhum
Yudum yudum içtiğim aşk
Gözlerimde oluk oluk donuyor
Ağlamaklı bir şehri fırtına sarıyor sonra
Tenimde kaldırım yalnızlığı bir soğuk
Erimiyor düşen karlar
Kar altında bir düş baharı bekliyor
Bahar ise düşlerde kaldı
Ve düşler bir ölüyü diriltmiyor