Sonsuz Bir Sonbahar

Bazen çok özlüyorum geçmişi; hiç olamadıysak da çocukluğu, çocukluğun kaldığı köyü, köyün dolmuşlarını bile. Kışın kapanan yollarını...

Kar felç ederdi bizi; kamaşırdı gözlerimiz beyazda. Tek odalı, yüksek tavanlı evimiz topraktı damımız, siyah beyaz televizyonumuz hayatımız gibi, kış gibi. Sobamız sürekli yanardı. sacı inceydi, közü görünürdü dışardan.

Hiç olmadı yeni yılımız ve bayram şekerimiz. Babam yeni yılda köyün kahvesinde olurdu genelde; sevmez miydi bilmiyorum? Ona kızmayı bilmiyorduk; çünkü hiç olmamış, kutlanmamış bir şeyin eksikliği de olmazdı.