Yalnız Mor

Yerebatan Sarnıcı'nda derinlik ve perspektifin etkisi son derece güçlü, eskiye nazaran iyi ışıklandırılmış, tarihe dair hayranlık ve merak, yerin metrelerce altında binlerce yıllık bilinmezlik, kim bilir neler oldu buralarda? Anlatıyorlar da anlatıyorlar, ayrıntılar ve daha bir yığın şey, Zozan'ın elleri ellerimde; sanki umut, bir çareymiş gibi sımsıkı tutuyor.

Allah'tan burası loş ve karanlık, herkes sudaki balıklara bakıyor, gözlerimdeki yaşları sadece o görüyor, hiç konuşmuyoruz; onun da gözleri yaşlı, sanki birbirimize söyleyeceklerimizi söylemişiz, sanki yüz yıllık hasretimiz son bulmuş, yüreğini sarıp sarmalamışım. Gözyaşlarımız sarnıcın sularına karışıyor. Allah'ım, sen yardım et! Ne olur, yardım et!

Babam, babam nerede kaldı diyorum, bilerek mi getirdi beni buraya diye kızıyorum ona; sonra hayır, hayır diyorum, çocukların bugün burada olduğunu bilmesi imkansız. Hepsinin ayaklarında yeni pabuçlar var, hepsinin üstü başı düzgün, gözleri çakmak çakmak, ya benim yüreğim, benden ona ondan bana geçen duygular...