Hep O Kadın

Karanfil rengi dudaklarınla beslenen bir incir kuşu olsaydım. O zaman merhamet eder kanatlarımı okşar mıydın? Gözlerimi gölge eden kirpiklerimde asılı kalmış gözlerin, gülüşlerin. Gecenin soğuk yatağında yine birileri kulağıma ezgiler fısıldıyor. Hep aynı makamdan acı acı... Ezgileri portelere dökmek isterdim ama sen notalara sığmazdın ki…

Geceleri geçtiğim tüm şehirler birbirine benzerdi. Sarı beyaz lambaların aydınlığı vururken pencerelere gözlerim seni arardı. Emsalsiz kadın, seni bekleyerek eskiteceğimi sanma her gün ağardığında yeni bir sen doğuyor içime. Ömrüm benden geçti, geriye kirli ve pasaklı bedenim kaldı.

“Vakitsiz zamanda yaşanan mağrur bir aşkın romanı”