Noya_{Bilinmeyene Yolculuk}

Korkuya hapsolmuş bedenini kımıldatamıyordu. Kendini büzmüş, iki büklüm yapmıştı. Çırılçıplak hissediyordu... Hiçbir şey ama hiçbir şey önemli değildi o an için.

Bildiği tüm duaları okumuştu oysa ve tek bir kelime edecek cesareti kalmamıştı. Birkaç dakika sonra hiçbir duayı hatırlamıyordu artık. Tanrı unutmuştu onu ya da o Tanrı'ya güvenini yitirmişti. Tüm duyguları, tatları, kokuları, acıyı, mutluğu, kaygıyı, sevinci, kederi ve buna benzer onlarca şeyi yitirmişti. Kulakları hiçbir şey işitmiyordu, ses yoktu. Karanlık odada gözlerinin varlığı nasıl işe yaramıyorsa, teni de işe yaramıyordu. Duyularını tümden kaybetmişti!